Reinu de Mercia

	estáu desapaecíu
Alministración
Capital	Tamworth
Forma de gobiernu	Monarquía absoluta ; Monarquía
Llingües oficiales	inglés antiguu ; llatín
Relixón oficial	paganismu y cristianismu
Xeografía
Coordenaes	52°36′N 1°36′W / 52.6°N 1.6°O
Economía
Moneda	llibra anglosaxona

Mercia foi unu de los reinos de la heptarquía anglosaxona, no qu'agora ye centru d'Inglaterra, na rexón conocida como los Midlands,^[1] na rexón Central, col so corazón nel valle del ríu Trent y los sos afluentes. Los vecinos de Mercia incluyíen Northumbria, Powys, los reinos de Gales del Norte y del Sur, Wessex, Sussex, Essex y Anglia Oriental.

El términu sobrevive güei nel nome de la policía llocal del Oeste de Mercia (West Mercia Constabulary), na emisora de radio comercial Mercia FM en Coventry y tamién en dos reximientos d'infantería del Exércitu británicu, el nuevu Mercian Regiment y el Royal Mercian and Lancastrian Yeomanry.

La evolución exacta de les invasiones anglosaxones a Mercia ye más escura que la de Northumbria, Kent o inclusive Wessex. Les revisiones arqueolóxiques amuesen que los anglos estableciéronse nes tierres al norte del ríu Támesis antes del sieglu XI. El nome Mercia n'inglés antiguu significa «la xente de la frontera», siendo la interpretación tradicional que'l reinu provieno a lo llargo de la frontera ente los galeses y los invasores anglosaxones, magar P. Hunter Blair argumentó una interpretación alternativa: que surdieron a lo llargo de la frontera ente'l reinu de Northumbria y los habitantes del valle del Trent.

El primer rei conocíu de Mercia foi llamáu Creoda; dicía ser el bisnietu d'Icel. Xubió al poder aproximao nel añu 585 y foi asocedíu pol so fíu Pybba de Mercia en 593. Cearl, pariente de Creoda, asocedió a Pybba en 606; en 615, Cearl apurrió a la so fía Cwenburga en matrimoniu a Edwin, rei de Deira qu'él acoyera mientres yera un príncipe desterráu. El siguiente rei merciano foi Penda, quien gobernó dende aproximao 626 o 633 hasta 655. Daqué de lo que se sabe sobre Penda vien al traviés del conceutu contrariu de Beda, al cual disgustó, tantu por ser un rei enemigu al rei de Northumbria como, tamién, por ser un paganu. Sicasí, Beda almite que foi Penda quien llibremente dexó a los misioneros cristianos de Lindisfarne entrar en Mercia, y nun-yos acutó la predicación.

↑ Roach & Hartman, eds. (1997) English Pronouncing Dictionary, 15th edition. (Cambridge University Press). p. 316; see also J.C. Wells, Longman Pronunciation Dictionary and Upton et al., Oxford Dictionary of Pronunciation for Current English.

[1] Roach & Hartman, eds. (1997) English Pronouncing Dictionary, 15th edition. (Cambridge University Press). p. 316; see also J.C. Wells, Longman Pronunciation Dictionary and Upton et al., Oxford Dictionary of Pronunciation for Current English.

[1]